یک بی همه چیز تمام عیار!
به گزارش مجله یک کامپیوتر، ناکجاآبادی در ناکجای تاریخ با مردمانی سراسر نقاب. خیانت، ریا و دروغ و تباهی و ترک خانه دختر، سرنوشت محتوم این دیار است. یک دیار تمام عیار بی همه چیز!
گروه فرهنگی خبرنگاران- سیدمهدی حاجی آبادی؛ پس ظاهر غلط انداز فیلم، باطن سیاه و مسموم فیلم فارسی است؛ دوربین قوی و ریتم تند فیلم برای دیدن نیست؛ توهم آن است و برای کور شدن. فیلم خاک به چشم مان می پاشد تا درست نبینیم و با دیالوگ های بی جای بی امانش مانع شنیدن می گردد
ناکجاآبادی در ناکجای تاریخ با مردمانی سراسر نقاب. خیانت، ریا و دروغ و تباهی و ترک خانه دختر، سرنوشت محتوم این دیار است، جمله دهدار و رئیس روستا (حجازی) شعار و پیام اصلی فیلم است: شما چرا اینجوری هستید؟ به روی لیلی می خندید و برای امیر گریه میکنید؟. آیا روستا استعاره وطن نیست و اهالی اش، مردم وطن؟
فیلم حول محور امیر (پرویز پرستویی) می گردد و همه چیز درام در خدمت آن است؛ قهرمان-ضدقهرمان فیلم هم نقابی است از پس سال ها دروغ و خیانت و تجاوز که حتی حاضر است دختر خودش را وجه المعامله فرار خودش از روستا برای نجات جانش قرار دهد.
زن امیر (مهتاب نصیرپور) به شدت تیپیکال است و در پس ظاهر دلسوز و نگران برای جان شوهرش، بیشتر نگران از دست رفتن دنیایی است که او هم با دروغ و دور کردن لیلی (هدیه تهرانی) به دست آورده است و حتی در قبال مبلغی او را می فروشد عملا دکوری برای پر کردن کاراکتر های فیلم است و بود و نبود او تاثیری در فیلم ندارد.
و دو شخصیت ظاهرا مثبت فیلم که به ظاهر وجدان بیدار فیلم است - که نیست- دختر امیر (لاله مرزبان) ظاهرا مقاومتی در باور اتهام پدر دارد اما از همان ابتدای فیلم به دنبال بهانه ای است که از پدر ببرد. در هیچ کجای فیلم علیرغم ادعای انتهایی دختر که پدرش را پشت و پناه و باور خود می خواند چنین حسی به مخاطب القا نمیگردد، چنانچه دختر با شنیدن کوچکترین اتهام به پدرش توسط زن معلوم الحالی (در فیلم) سریعا به او شک برده و این شک تا انتهای فیلم همراه اوست و وجدان بیدار و درستکار منزل امیر هم منفعل و تسلیم است که نهایت ترک را بر حفظ جان عزیزان ترجیح می دهد.
عاشق دلباخته او هم با آن ظاهر نوستالوژیک معلمان روستایی قدیم، که از میانه فیلم با جنگ و دعوا و شر و شور ظاهر می گردد عملا هیچ نیست. آن همه سروصدا و شلوغ کاری، قلدربازی و شاخ وشانه کشی آقامعلم در مقابل لیلی و برگشتن به مدرسه و انتظار برای سرنوشت امیر، نمایشی است که همه اش به تسلیم و سکوت می انجامد.
دهدار روستا (هادی حجازی فر) با بازی تکراری او عملا نماد انفعال، دورویی و دروغگویی است که در پس گریه ها و فریاد های او جز سیاهی و تباهی که حاضر است نماد عدالت (امیر) را برای حفظ دستگاهش زیر پا بگذارد به همراه دیگر کاراکتر های فیلم از امنیه چی تا پزشک دروغگو و زن دیوانه (باران کوثری) ترجمان دیگری از روستایی است که همه کس در آن بی همه چیزند. این فیلم حتی نماد عدلش هم دودوزه باز و دروغگوست که فقط کمی از دیگران در تباهی اش سفیدتر است.
بچه ها در ادبیات و سینما نماد صداقت و راستی هستند، اما بچه ها بی همه چیز جز کودک معلول همسایه امیر همه چون بزرگسالان، وقتی معلمشان آن ها را جدا می کند به والدینشان خبر دروغ می دهند؛ گویی دروغ و خیانت سلسله وار از نسلی به نسلی دیگر منتقل می گردد چنانکه نسل قبل دروغ امیر را پوشاند و نسل جدید هم در همان جهت است و این سیکل باطل جز تولید تباهی و دروغ هیچ ندارد.
کارگردان در صحنه ای اهالی روستا را با انگشت های جوهری نشان می دهد که کار زشتشان را گردن می گیرند و در پاسخ دهدار، تنها کودک همسایه (تنها وجدان بیدار) مخالفت می کند؛ نماد جامعه با سیکلی دروغ و خیانت!
لیلی (هدیه تهرانی) با تقلید از مالنای جوزپه تورناتوره، زنی اغواگر و صاحب نفوذ و پولدار که سال ها قبل طی حادثه ای توسط اهالی از روستا با اتهام و خفت رانده شده حالا با رسیدن به ثروت و شهرت فراوان، در چشم روستاییان به عنوان ناجی از فقر و گرسنگی دیده می گردد. لیلی گویای خاطرات گمشده ای است که از پس سال ها در ظاهر برای امیر، اما به کمین انتقام از جامعه ای است که سال ها قبل با سطحی نگری و تعصب او را راندند.
فیلم با گرو دریافت حس نوستالوژی مخاطب نسبت به عناصر روستایی و قدیمی، در ابتدا نوید ساخت جغرافیا و فضایی اقتباسی را می دهد امری که دیری نمی پاید با حضور دیالوگ های خشن و حالت عصبی پس فیلم نشان می دهد کارگردان هنوز در حال و هوای سینمای اجتماعی و سد معبر است.
موسیقی فیلم به انتقال حس فروپاشی همه چیز در اجتماع کوچک روستایی و امیر به عنوان قهرمان قصه کمک شایانی کرده است. قاب بندی های دوربین در صحنه های متعددی جذاب و خوب است، فارغ از کات های بیخودی که تا حدی نیاز به تدوین جدیدی را بیننده حس می کند، در این فیلم با سینما طرفیم.
بازی بازیگران اغلب تکراری و متوسط است و شخصیت ها شکل نمی گیرد و در حد تیپ باقی می مانند؛ پرویز پرستویی امتداد فیلم های اخیرش است، هادی حجازی فر کپی ناقص روستایی کمال ماجرای نیمروز با وجدانی خفته همراه رفتار های هیستریکی که بعضا از قاب بیرون می زند.
هدیه تهرانی پس از مدت ها انتخاب فیلمی جدید، با وام دریافت از ویژگی های رفتاری و شخصیتی خودش از معدود بازیگرانی است که تا حدی کار را درآورده است؛ از برخی بامزگی ها و گریم باران کوثری که بگذریم عملا در بازی همه چیز متوسط است.
حرف در مورد فیلم بسیار است، اما این درام لقمه چرب و نرمی است برای جشنواره های فرنگی با آن تصویر از مردم و حکومت و تباهی محتومش. یک بی همه چیز تمام عیار!
منبع: خبرگزاری دانشجو